November is de maand van internationale contacten

Hans was in Polen om een inleiding te houden op het internationale congres van de Poolse Daltonvereniging. Annemarie hield aansluitend haar inleiding online.

Hans bezocht op dag 1 van de conferentie een daltonschool. Het was leuk om daar te zien dat zijn idee over wat hij zelf 'het klassieke dalton' noemt, letterlijk werd uitgevoerd. Hij zag kinderen zitten in teams, werkend aan hun taak. Er werd gebruik gemaakt van het verkeerslicht in het kader van uitgestelde aandacht en helpen van elkaar. Hij zag hoe hulpvragen binnen de teams prachtig werden opgelost en de leerkracht ruimte en tijd had om kleine groepjes kinderen te begeleiden of instructie te geven.
Daarbij waren er in iedere klas twee leerkrachten die geheel via deze werkwijze aan het werk waren; een ongekende luxe in onze ogen.

's Middags werd Hans geïnterviewd op TV over zijn visie op onderwijs. Binnenkort te zien op Facebook. 😃
Waar wij te maken hebben met te weinig leerkrachten, hebben ze in Polen een heel ander probleem: te weinig kinderen. De dynamiek van fusies, of sluiting trekt een zware wissel op het onderwijs op dit moment.

Tijdens dag 2 kwamen daltonleerkrachten uit heel Polen bij elkaar op de Universiteit van Szezecin. Van een bedrukte sfeer was geen sprake. Enthousiast als altijd namen de deelnemers deel aan een groot aantal inspirerende inleidingen door opleiders uit allerlei landen, waaronder dus Nederland maar ook Spanje, Italië en Hans legde ook waardevolle contacten met Zweden.

In zijn inleiding sprak Hans over 'Dalton is altijd actueel'. Hierbij ging hij met name in op de attitude van de leerkracht en liet zijn publiek uit de stoelen komen met praktische opdrachten, wat zorgde voor enthousiasme.
Annemarie hield aansluitend online haar inleiding over 'learning should be joyful, Helen Parkhurst teaches us'. Zij was positief verrast door de reactie van de deelnemers, die aangaven:

Wij zien nu hoe we het onze verantwoordelijkheid vinden dat we al het onderwijs voor de kinderen goed organiseren, maar dat wij mogen leren kinderen hierin mee te nemen en hen zo te leren hoe zij zelf hun leren kunnen organiseren.

Voor Hans was het weer een hele reis, maar de dankbaarheid en het ontvangen van zijn bijdrage maken het immer geheel de moeite waard.